Antena satelitarna − antena służąca do odbioru lub nadawania sygnału z kosmosu. Często z satelitów telekomunikacyjnych. Takowe stosowane są w zwykłych gospodarstwach domowych do telewizji satelitarnej. O wiele większe anteny służą do komunikacji z sondami i badań radioastronomicznych. Wtedy nazywane są radioteleskopami.

Anteny satelitarne wykonywane są jako: paraboliczne, offsetowe, panelowe lub wieloogniskowe w układzie pojedynczego, podwójnego zwierciadła lub bezzwierciadłowym.

Najpopularniejsze obecnie anteny przydomowe mają czasze o średnicach od 45,72 cm (18") do 90 cm (35") i są ustawiane na jednego satelitę. Jest to tak zwany DBS (direct broadcast satellite). Większe czasze pozwalają uzyskać mocniejszy sygnał kompensując część sygnału zasłoniętego przez drzewa, zapewnić odbiór przy złych warunkach atmosferycznych czy umożliwić instalację więcej niż jednego konwertera (odbiór sygnału kilku satelitów).

W przeszłości instalowane były anteny z siłownikiem (tzw. obrotnicą), pozwalającym automatycznie obracać anteną w celu zmiany odbieranego satelity. Obecnie układy takie są rzadko spotykane w zastosowaniach domowych. Zostały wyparte przez układy anten z dwoma (lub więcej) konwerterami.

Większość anten przydomowych to anteny offsetowe, w których konwerter i elementy mocujące go nie zasłaniają sygnału. Skupienie promieni poza obszarem promieni padających na antenę uzyskuje się poprzez ukośne ustawienie anteny do padającego promieniowania. Skośne ustawienie anteny zmniejsza powierzchnię, z której antena skupia promienie. W przypadku dużych anten, powierzchnia utracona przez skośne ustawienie jest większa niż zasłonięta przez konwerter, dlatego anteny o dużych rozmiarach konstruuje się w dalszym ciągu głównie z centralnie położonym konwerterem lub kolejnym zwierciadłem.

Instalacja

Elementy potrzebne do odbioru telewizji satelitarnej to:

• antena satelitarna,
• uchwyt mocujący antenę,
• konwerter (LNB - Low Noise Block converter):
  • o osobnym paśmie C, paśmie Ku, paśmie Ka lub dwupasmowe.
• kabel koncentryczny o odpowiedniej rezystancji falowej oraz wtyczki typu F,
• odbiornik satelitarny

Przy odbiorze więcej, niż jednego satelity potrzebny jest dodatkowy uchwyt, tzw. "zez" oraz przełącznik DiSEqC. Najpopularniejsze są układy typu zez z satelitów Hot Bird oraz Astra. Można również dostawić konwertery na satelity Astra 2, czy Siriusa.

Typy anten

• offsetowe (nie skierowane bezpośrednio na obiekt) - stosowane w celu wyeliminowania zjawiska blokady apertury. Blokowanie apertury to zjawisko zasłaniania przez promiennik i jego podpory reflektora, a co za tym idzie, zmniejszenie powierzchni skutecznej, a w konsekwencji zmniejszenie zysku energetycznego,
• paraboliczne - starszy typ anten, skierowanych wprost na satelitę,
• w układzie Cassegraina (naśladujące przypisywaną mu konstrukcję teleskopu zwierciadlanego) – antena wykorzystująca podwójne odbicie (dwureflektorowa) - układ wykorzystywany przy dużych czaszach, a zastosowany w celu wyeliminowania osadzaniu się śniegu w czaszy anteny, co ma wpływ na fazę fal padających, a tym samym zysk anteny,
• w układzie Gregory'ego - podobnie, jak w układzie Cassegraina, antena wykorzystująca dwukrotne odbicie (dwureflektorowa). Różnica polega na tym, że zastosowano reflektor pomocniczy o kształcie eliptyczym, posiadający dwa ogniska rzeczywiste (pierwsze pokrywa się z ogniskiem rzeczywistym reflektora głównego, w drugim umieszczony jest promiennik).
• płaskie;

Budowa układu Cassegraina jest następująca:

• reflektor główny: reflektor paraboliczny,
• reflektor pomocniczy: reflektor hiperboliczny, posiadający dwa ogniska: rzeczywiste, w którym umieszczony jest promiennik, oraz pozorne, które pokrywa się z ogniskiem rzeczywistym reflektora parabolicznego.

Zobacz też