Buzdygan (węg. bozdogan - pałka, tur. - maczuga) – broń obuchowa pochodzenia wschodniego, metalowa głowica osadzona na trzonku o długości ok. 60 cm. Trzonek był drewniany, okuty blachą lub całkowicie metalowy, czasami z ukrytym wewnątrz sztyletem (odmiana perska). Głowica zbudowana była z piór (najczęściej 6 do 8, choć były buzdygany o ponad 20 piórach) promieniście rozchodzących się od drzewca. Pióra w jej formie bojowej miały kształt trójkątny lub trapezowy, zwężający się ku dołowi. W wersji paradnej pióra bywały zaokrąglone, obite srebrną lub złotą blachą, wysadzane klejnotami.

Liczne odmiany można było spotkać na obszarze od Chin do Francji, a w Europie występowały od X do XV w., używane zarówno przez piechotę, jak i jazdę. Na Rusi znany był również jako sześciopiór. W Polsce od XVI do XVIII wieku stanowił oznakę władzy oficerskiej w kawalerii narodowego autoramentu: rotmistrzów, pułkowników, poruczników i chorążych.

Wykorzystywana także w Ameryce Południowej, między innymi w Państwie Inków.

Od roku 1992 czasopismo Polska Zbrojna przyznaje raz w roku nagrodę Buzdygany dla wyróżniających się osobowości, osobom związanym z obronnością - oficerom, politykom, dziennikarzom i przemysłowcom, wszystkim tym, którzy twórczo zmieniają otaczającą ich rzeczywistość, przyczyniając się do rozwoju Wojska Polskiego i wzrostu obronności.

• Ilustracje buzdyganów z Encyklopedii staropolskiej.

• Maczuga rycerska - klasyczny buzdygan z trójkątnymi piórami.

• Buzdygan ze zbiorów na zamku w Malborku.

• Buzdygan Radziwiłłów.

• Ruski buzdygan sześciopiór.

• Piernacz i dwa buzdygany sześciopióry.

Zobacz też

• berło
• buława
• morgensztern
• piernacz