Wydłużenie płata – miara smukłości płata i oznaczane jest wskaźnikiem ${\displaystyle \lambda }$. Oblicza się je dzieląc kwadrat rozpiętości przez powierzchnię nośną.

${\displaystyle \lambda =b^{2}/S}$

gdzie: b – rozpiętość płata
S – powierzchnia nośna płata

Płaty o wysokim wydłużeniu posiadają niską cięciwę skrzydła i cechują się niskim oporem indukowanym – z tego względu chętnie są stosowane w szybownictwie. W samolotach duże wydłużenie płata przyczynia się do mniejszej prędkości lądowania, dobrego wznoszenia, wysokiego pułapu lotu – łatwo jest uzyskać cechy STOL. Przykładem takiej konstrukcji jest An-28 i polska modernizacja tej maszyny – PZL M28, samoloty francuskiej firmy Hurel Dubois, Lockheed U-2.

Płaty o niskim wydłużeniu są stosowane w samolotach osiagających duże prędkości (np. F-104).

Zdjęcia

• Płat o małym wydłużeniu w samolocie Piper PA-28 Cherokee

• Płat o małym wydłużeniu w samolocie F-104

• Płat o małym wydłużeniu w samolocie MiG-21

• Płat o małym wydłużeniu w samolocie X-3

• Płat o dużym wydłużeniu w szybowcu Glaser-Dirks DG-808

• Płat o bardzo dużym wydłużeniu w szybowcu Eta

• Płat o bardzo dużym wydłużeniu w mięśniolocie Daedalus

• Płat o dużym wydłużeniu w samolocie Dash 8 Q400

• Płat o dużym wydłużeniu w samolocie Lockheed U-2

• Płat o bardzo dużym wydłużeniu w samolocie Hurel Dubois HD31

• Andrzej Abłamowicz, Władysław Nowakowski "Podstawy aerodynamiki i mechaniki lotu" Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, Warszawa 1980, s. 207.