Wingsuiting, latanie w wingsuicie – sport, w którym skoczek ubrany w specjalny kombinezon skacze z dużej wysokości (z samolotu, szczytu urwiska, wysokiej budowli), a następnie szybuje. Lot taki kończy się otwarciem spadochronu i bezpiecznym lądowaniem^[1]. Sport ten powstał w latach dziewięćdziesiątych, wraz z wynalezieniem niezbędnego kombinezonu.

Wingsuit zmniejsza prędkość opadania w pionie, zwiększa zaś prędkość w poziomie, pozwalając w ten sposób na spadanie znacznie dłuższe niż bez takiego kombinezonu. Zgodnie z zaleceniami Amerykańskiego Stowarzyszenia Spadochronowego (United States Parachute Association), aby wykonać pierwszy skok w wingsuicie, należy mieć wykonane co najmniej 200 zwykłych skoków spadochronowych w ciągu ostatnich 18 miesięcy^[2].

Od kilku lat amerykański skoczek spadochronowy Jeb Corliss planował wykonać pierwsze na świecie lądowanie w wingsuicie bez otwierania spadochronu^[3], ale 23 maja 2012 lądowanie takie wykonał Gary Connery, który po skoku z helikoptera wylądował w wingsuicie na olbrzymiej stercie kartonowych pudeł^[4].

Bardzo widowiskową i dostarczającą ogromnych dawek adrenaliny jest odmiana wingsuitingu zwana proximity flying, będąca połączeniem wingsuitingu i BASE jumpingu. Polega ona na skoku ze szczytu górskiego, a następnie niskim przelocie wykorzystującym naturalny spadek terenu, często między niżej położonymi szczytami i wierzchołkami drzew, wzdłuż wąwozów i przez otwory skalne^[5][6].

• Michael Abrams: Birdmen, Batmen, and Skyflyers: Wingsuits and the Pioneers Who Flew in Them, Fell in Them, and Perfected Them. Wyd. 1. New York: Harmony Books, 2006. ISBN 978-1400054916. OCLC 62324658.