Napęd tylny (RWD - Rear Wheel Drive) – oznacza, że w pojeździe silnikowym, najczęściej w samochodzie, moment obrotowy przekazywany jest na oś tylną.

Istnieją trzy podstawowe warianty układu napędowego w pojazdach tylnonapędowych:

• klasyczny (konwencjonalny) – silnik z przodu, napęd na koła tylne (np. stare Fordy, FSO Polonez, Mazda MX-5, Mercedes-Benz (z wyjątkiem klasy A oraz klasy B ), Peugeot 505, Polski Fiat 125p, BMW (z wyjątkiem wersji 2 Active Tourer), Opel Omega, Cadillac, Samochody ciężarowe, Volkswagen LT, Ford Mustang, Chevrolet Camaro, Ford Crown Victoria, Chevrolet Caprice, Opel Senator, Opel Rekord, LDV Convoy),
• silnik z tyłu, napęd na koła tylne (np. Fiat 126p, Zastava 750, Volkswagen Garbus, Porsche 911, Škoda 105, Volkswagen Transporter I generacji, Smart Fortwo, Renault Twingo III generacji, DeLorean DMC-12, Smart Roadster, Smart Forfour II generacji, Chevrolet Corvair, Renault Dauphine),
• silnik przed (lub nad) tylną osią (tzw. umieszczony centralnie), napęd na koła tylne (Fiat X1/9, Ferrari, Pagani Zonda, Lamborghini Miura),
• silnik umieszczony pomiędzy przednią a tylną osią, napęd na koła tylne (Toyota Previa I generacji, Nissan Serena I generacji, Wildfire WF650-C).

Cechy napędu tylnego

Praktycznie w każdym pojeździe środek ciężkości położony jest powyżej osi. Przy takim rozkładzie masy podczas przyśpieszania dociążana jest oś tylna, natomiast odciążana jest oś przednia. Z tego powodu napęd tylny pozwala uzyskać większe maksymalne dociążenie osi napędowej, zwiększa tarcie między kołami i nawierzchnią, zwiększając tym samym maksymalną siłę napędową.

Konstrukcja

Zazwyczaj silnik jest zblokowany wraz ze skrzynią biegów, a następnie moment napędowy jest przekazywany wałem napędowym na przekładnię główną (np. zabudowaną w tylnym moście napędowym). Stosowane są układy z silnikiem umieszczonym nad przednią osią, pomiędzy osiami (centralnie) lub za tylną osią (np. w Autosan H9). Stosowane są również układy zblokowanego tylnego układu napędowego, gdzie silnik, skrzynia biegów i przekładnia główna stanowią jeden zespół (np. Fiat 126p).

Zalety i wady

Zalety

• nadsterowna charakterystyka podczas jazdy na zakręcie
• prosta konstrukcja przedniego zawieszenia
• oddzielenie kół napędzanych i kierowanych
• lepszy dostęp do elementów podczas naprawy
• wysoka wytrzymałość tylnego mostu napędowego
• lepszy rozkład masy
• zdolność do przenoszenia dużych wartości momentu obrotowego
• precyzyjniejszy układ kierowniczy i skrzynia biegów
• większy kąt skrętu kół przednich (brak przegubów napędowych)

Wady

• wymaga większego doświadczenia u kierowcy
• skomplikowana konstrukcja tylnego zawieszenia
• ograniczona przestrzeń pasażerska i bagażowa (wał i most napędowy)
• wyższe koszty produkcji
• wyższa masa w porównaniu do przedniego napędu
• większe niż w przednim napędzie straty mocy na drodze przekazania napędu na koła w przypadku stosowania w przekładni głównej przekładni kątowej

Przy większym obciążeniu osi tylnej może zachodzić zjawisko podsterowności, natomiast w przypadku większego obciążenia osi przedniej nadsterowności. Umieszczenie silnika przed tylną osią (centralnie) pozwala na lepsze rozłożenie masy pomiędzy obie osie. Rozwiązanie to pozwala na zachowanie neutralności w prowadzeniu.

Historia

Układ klasyczny był stosowany od zarania motoryzacji w większości aut. Samochody z silnikiem z tyłu pojawiły się dopiero tuż przed II wojną światową, natomiast układ centralny najpierw pojawił się w sporcie samochodowym i do tej pory jest pomyślnie stosowany jako alternatywa napędu na obie osie. Powodem dla którego stosuje się rozwiązania z centralnie umieszczonym silnikiem, jest korzystniejszy rozkład masy pojazdu.

Zobacz też

• napęd na cztery koła
• napęd przedni